Filmfestival Oostende

Arno zette mee zijn schouders onder Filmfestival Oostende (FFO) en inspireerde de naam van onze vzw: ‘Les Film du Bord de Mer’. Hij was de eerste Master van het festival in 2007, en de eerste ster op de zeedijk.

Geen wonder dat Arno de man is die hij geworden is. Als er één Oostendenaar zonder blozen over film mag meepraten, dan is hij het wel.

Hoewel hij zichzelf nooit een acteur zou noemen, heeft hij in een dozijn films gespeeld, vaak buitenlandse.Nog geen enkele Belgische componist heeft voor zoveel films muziek geschreven. De befaamde Franse regisseur Bertrand Blier zette de geluidsband van zijn langspeelfilm ‘Merci La Vie’ vol Arno-muziek. Aan de telefoon noemt hij hem gewoon Bertrand, net zoals hij Michel zegt tegen Piccoli en Jane als hij het over Birkin heeft.

Zijn leven is een film, en zijn muziek vormt de soundtrack daarbij. En Oostende speelt daar een grote rol in. “You can take the boy out of Ostend, but you can never take Ostend out of the boy”.

Kortom Arno is een Master, een grootmeester, een ridder, een entertainer, een figuur waar Oostende veel beter van geworden is en nog altijd wordt.

Ik herinner me levendig februari 2007, in café Roy Henry. Ik had met Arno afgesproken omdat ik hem wou spreken over het eerste filmfestival dat we zouden organiseren. Uiteraard was Arno de gedroomde persoon om onze eerste Master te zijn. We zetten ons aan een tafeltje en Arno vroeg: “Verteld e kjeer, oe zie je gie datte?” Ik deed mijn verhaal, hij knipte met zijn vingers en zei: “Oké, ik ga da doen. En Michel en Jane moeten komen”. Hij nam zijn telefoon en een uurtje later kwam ik de Roy Henry buiten met Master Arno en twee bevestigde gasten: Jane Birkin en Michel Piccoli.

Artistiek Directeu Filmfestival Oostende, én vriend van Arno, Peter Craeymeersch

Masterselectie

Arno koos een schitterende eerste Masterselectie, waarin zijn jeugd in Oostende centraal stond. Met onder andere ‘La Strada’ van Frederico Fellini, een film die aan hem plakte als een nat laken, ‘The Birds’ van Alfred Hitchcock, met de eerste elektronische muziek, ‘Paris, Texas’ van Wim Wenders met de muziek van Ry Cooder, een hommage aan Roland van Campenhout en ‘Hombres complicados’ van Dominique Deruddere, zijn buurman uit de Dansaertstraat die recent ‘Charlatan’ - waarin Arno zijn verhaal verteld - uitbracht.