Filmfestival Oostende kondigt met trots de Master voor de dertiende editie van Filmfestival Oostende aan. Dit jaar valt deze eer te beurt aan actrice Lynn Van Royen, die als gastvrouw Matteo Simoni opvolgt. Lynn was o.a. vorig jaar te gast op FFO, samen met de cast van The Team 2.
Peter Craeymeersch, directeur van FFO:
“Lynn Van Royen is een boegbeeld van het jonge talent dat audiovisueel Vlaanderen rijk is, ze is ook een voorbeeld professional voor de jongere generatie. Lynn is niet alleen sterk geëngageerd als actrice maar ook naar onze maatschappij toe. Met haar positieve ingesteldheid, kan ze met de nodige flair de juiste boodschap brengen en mensen enthousiast maken voor grotere maatschappelijke thema's, maar evenzeer het geluk laten vinden in kleine zaken. Lynn is zonder twijfel inspirerend voor de jonge generatie filmmakers en zal dat ook zijn voor de bezoekers van ons festival.”
Lynn Van Royen:
“Ik was vereerd dat ze me vroegen of ik de volgende Master wilde zijn voor FilmFestival Oostende, het is een mooie reeks van Masters om bij aan te mogen sluiten. Stuk voor stuk mensen waar ik naar op kijk, zowel op professioneel als op menselijk vlak. Ze hebben een visie, een mening, een kunde. Dus ik voelde meteen al de druk om de volgende te zijn. Peter stelde me gerust, dat ik het allemaal niet te ver hoefde te gaan zoeken. Slaap er eens over en het zal wel komen. Eigenlijk had ik vrij snel beslist om vrouwen in de kijker te zetten.
Vrouwen ja, zonder adjectief. Niet sterk, stoer, sexy of slim. Nee, vrouwen. Die wel durven, die veel over hebben voor waar ze in geloven en die daar voor staan, en daar door gaan. Die los van commentaar toch doen wat zij denken dat ze moeten doen. Soms maken hun beslissingen hun tot pioniers, andere keren zich tot een minder opvallend maar even vervullend bestaan,- maar elke keer was het wel HUN beslissing, en niet één die werd opgelegd door iemand anders.
Ik heb een enorm respect voor mensen, man of vrouw, die de kracht vinden en het lef om hun leven in handen te nemen, op welke manier dat dan ook is. Het gaat niet alleen om carrière maken en kinderen krijgen, maar ook om te stoppen met vergalopperen in de drukte, of om durven hulp vragen wanneer het nodig is. WAT ze beslissen maakt me niet uit, dat zij ZELF beslissen wel. Hier gaat het heel concreet dus om ‘leading ladies’, zij leiden hun eigen leven. Met vallen en telkens weer opstaan, soms met steun en soms zonder.
De personages in de films die ik tot hier al selecteerde, botsten vanuit hun situatie, achtergrond, geaardheid, ambitie, kleur of voorkeur tegen de normen, tegen de ‘normaal’, tegen de grenzen waarachter zij hun toekomst of uitkomst zagen. Ze botsten omdat ze er voorbij wilden, ze leggen zich niet neer bij de grenzen maar verleggen ze. Ze buigen hun begrenzing om in kracht, kracht om ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen, kracht om hun eigen lot in handen te nemen en zetten op die manier een voorbeeld.
Het klinkt misschien een tikje onnozel maar Pipi Langkous die zegt ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’ zou in ieders hoofd geprent moeten zitten. Geen stereotiep, geen afgebakend denken, geen vooroordeel en gewoon géén oordeel for that matter.”