Master Natali Broods telt af naar FFO

Heb je als Master van Filmfestival Oostende 2023 lang moeten nadenken over het thema?

Die keuze voor ‘Family Dynamics’ was meteen gemaakt. Het kon alleen maar dat thema zijn voor mij, ik word er telkens als een magneet tot aangetrokken. Gefascineerd blijf ik ernaar teruggrijpen, ook in toneelteksten. In mijn ogen hebben we als mens eigen drijfveren, ambities en kwetsuren die ervoor zorgen dat we anderen pijn doen zonder dat we dat willen. Het is soms al zo moeilijk om met jezelf te leven, laat staan samen met anderen. Die dynamiek is het duidelijkst zichtbaar binnen een familie of gezin, dat eigenlijk een soort microkosmos van de maatschappij voorstelt. En daarmee bedoel ik niet noodzakelijk het standaardgezin met twee kinderen; we zijn allemaal zoon of dochter. Pas op, het thema gaat breder dan familieproblemen - de man die de vrouw slaat, of de kinderen die gebukt gaan onder het alcoholisme van de vader -, het zijn ook de dynamieken die spelen tussen gezinsleden, niet louter moeilijkheden.

Hoe ging je te werk om je definitieve selectie van tien films te maken? 

Vrijwel meteen had ik een aantal films in mijn hoofd die niet mochten ontbreken en die ik graag nog eens zou terugzien. Maar ik had er graag twintig gekozen (lacht). Dan moet je selecteren en schrappen. Soms denk je wel eens dat je films vergeten bent, maar ik ben tevreden met de keuze.

In De Morgen was te lezen dat je een piekeraar bent, is de selectie rond Family Dynamics dan niet confronterend? 

Er zitten inderdaad niet zo veel billenkletsers bij. Maar het feit dat ik tevreden ben met de selectie, dat het zulke geweldige films zijn, primeert op het donkere kantje. Buiten ‘Toni Erdmann’ zijn het wel stevige films. ‘Funny Games’ is ondanks de naam, misschien wel de gruwelijkste van allemaal. 

Laten we inderdaad wat dieper ingaan op de selectie zelf: ‘Festen’ van Thomas Vinterberg springt meteen in het oog, maar je selecteerde ook het recentere ‘The Nest’, een klassieker voor de toekomst?

Toen ik zetelde in de jury op Film Fest Gent, was ik onder de indruk. Ik vind ‘The Nest’ een mooie combinatie van het thema - de vader die het allemaal veel mooier voorstelt dan het is - en de cinematografie. Het is prachtig in beeld gebracht en samen met het sterke verhaal wordt de film naar een hoger niveau getild. 

Je gaat terug in de tijd met ‘A Woman Under the Influence’ uit 1974. Hoe zou je jongeren warm maken voor de film? 

Nu we met theatergezelschap ‘De Hoe’ een grote voorstelling maken rond John Cassavetes, viel het me op dat veel jonge mensen die maker niet kennen. En dat vond ik choquerend! Het voordeel is dan wel dat je nog zoveel films kan leren kennen (lacht). John Cassavetes was een van de eersten die de Hollywoodstudio’s achter zich liet en onafhankelijk films ging maken om volledig zijn eigen zin te doen. Vaak met dezelfde acteurs en de camera dicht op de huid wordt het lot van de mens zo sterk in beeld gebracht. Cassavetes voelt heel modern aan. 

Van ‘The Killing of a Sacred Deer’ gaan velen dan weer schuifelen op hun stoel van ongemak. Wat spreekt jou aan in de psychologische horror?

Net als bij veel andere films uit de selectie is de schone schijn zo fascinerend. We pretenderen dat het goed gaat, wat iedereen wel doet, want anders wordt het leven ondraaglijk. Als het dan toch niet zo blijkt te zijn, is die weerslag zo hard. Ik vind dat regisseur Lanthimos echt graaf te werk gaat. Die mythologische verhalen - mét dramatische neergang - in het nu presenteren, met die acteurs, dat is knap. Het zit intelligent in elkaar, is goed gespeeld en mooi geregisseerd. Alles klopt, waardoor je niet onverschillig kan blijven. Er zijn niet veel filmmakers als Lanthimos. Hij is met niemand te vergelijken, hij heeft - net als Cassavetes - een eigen signatuur. Een taal die niemand anders spreekt. Cassavetes is meer registrerend, terwijl Lanthimos ver gaat in zijn fantasie, op een manier dat niemand anders ooit heeft gedaan. 

Met ‘Home’ van Fien Troch staat een Belgische film op het programma. Waarom past deze film in de selectie? 

Er gaat heel wat fout op familiaal vlak en het werpt nog een ander licht op het thema. Bovendien vind ik het belangrijk om een Belgische film te presenteren. Fien Troch brengt iets verfrissend met die jonge onervaren acteurs. Ze doet iets wat weinigen toen deden: de jonge gasten heel erg naturel laten spelen en dat is haar verdienste.

Opvallend, de film ‘Murina’ van regisseur Antoneta Alamat Kusijanovic ging vorig jaar nog in première tijdens FFO en is hiermee de jongste telg binnen je selectie. Waarom kon deze titel echt niet ontbreken? 

Het is absurd, maar soms lees ik een paar zinnen of zie ik een trailer van een film en ben ik meteen helemaal in de ban. Het is als een magneet, dan moet ik die film zien. En die films horen ook altijd bij het thema, maar ik kan het niet verklaren. Dat is onbewust. Toen ik de film zag, wist ik meteen dat die niet mocht ontbreken in mijn selectie. Bovendien worden veel stukken van ‘Murina’ onder water gefilmd, dat is prachtig om op groot scherm te zien. 

‘Melancholia’ gaat dan weer over twee zussen die niet op elkaar lijken…

Dat is zo schoon in ‘Melancholia’. De ene zus organiseert het feest, de andere is mentaal meer in de war, maar op het moment dat de komeet dreigt in te slaan en er dus veel angst heerst, keert zich dat. De angstige zus wordt plots heel rustig. De georganiseerde zus, die alles op een rijtje leek te hebben, wordt heel angstig. Dat is zo’n schoon idee, dat een karakter kan veranderen door gebeurtenissen of dat je niet reageert zoals je zou denken.

Als Master zullen we je meermaals op de rode loper kunnen zien, maar er gaat ook een serie waarin je een prominente rol speelt in première tijdens de festivalweek. Wat mogen we van de nieuwe near-fiction reeks ‘Arcadia’ verwachten?

Het wordt imposant, er zijn nog nooit zulke decors gebouwd in België. ‘Arcadia’ is een near-fictionverhaal. Na een vernietigende ramp blijft er een wereld over waar er met een puntensysteem wordt gewerkt. Goed gedrag wordt beloond, slecht gedrag leidt tot verbanning. Een akelige maatschappij!

Beter vertoeven is het in Oostende, wat betekent de badstad voor jou?

Als ik naar de Belgische kust ga, is het altijd naar Oostende. Ik hou van de zee omwille van alle cliché redenen: de weidsheid, het nietig voelen. Ik hou van Oostende in het bijzonder omdat het de enige echte stad aan zee is, waar je ook kan uitgaan en een goed restaurant kan bezoeken. Voor ik een partner en kinderen had, trakteerde ik mezelf elk jaar op mijn verjaardag op een dagje “alleen met mijn boekje naar zee”. Maar ook met mijn vriend, die een goede zeiler is en wiens familie een tijd een bootje had in Oostende, bleef ik die liefde voor de zee koesteren. Een andere reden daarvoor is ongetwijfeld Theater aan Zee, waaraan ik als student aan het Conservatorium al deelnam en waarvoor ik deze zomer nog steeds op de planken stond.