Een (h)eerlijk gesprek met Gene Bervoets 

Bervoets’ kunstzinnigheid reikt – zo blijkt – heel wat verder dan theater en film. Zo bespreekt hij kort enkele schilderijen die hij maakte en in Café du Parc aan de muur hingen. “Als ambassadeur van de NorthSeaChefs krijgen vissoorten een centrale plek toegewezen in mijn schilderijen”, zegt Bervoets terwijl hij trots de mosselen en kaviaar aanwijst. “Ikzelf heb bijzonder veel respect voor de paling, die zich afwisselend in zoete en zoute wateren begeeft. In dat opzicht zijn het kleine Gènekes”, lacht hij. Samen met chef Edwin Vinke verwerkte hij de kunstwerken tot dienbladen. Dat de dienbladen nu ook in het Filmfestivalrestaurant gebruikt worden, laat zien hoe kunst door hem vanuit meerdere perspectieven en functies benaderd wordt. Bervoets blijkt een creatieve duizendpoot die zich graag in verschillende projecten vastbijt. In de periode na zijn afstuderen, leek het tekenen echter even naar de achtergrond verdwenen. “Pas na de geboorte van mijn dochter hervatte ik mijn werk als tekenaar”, klinkt het.

Bervoets groeide op in een relatief groot gezin in de Antwerpse wijk ‘t Kiel. Met twee cinema’s in de buurt – de ene schijnbaar al wat populairder dan de andere – kwam Bervoets al op jonge leeftijd in aanraking met film. Een film die bij Bervoets nostalgische herinneringen oproept, is ‘Oliver Twist’, die dikwijls rond de kerstperiode bekeken werd. Met een vader die bijzonder goed kon tekenen en een moeder die naar eigen zeggen “de beste chef van het land” is, lijkt Bervoets’ veelzijdigheid als kunstenaar met de paplepel doorgegeven. Dat de Master van Filmfestival Oostende ook over een bijzonder muzikaal talent beschikt, bewees hij eerder deze week al toen hij met zijn punkband The Plastik Bags optrad in De Grote Post.

Bervoets kan niet precies benoemen wat bij hem de liefde voor theater en film heeft aangewakkerd: “Ik wilde initieel van alles worden: voetballer, acteur en zelfs vuilnisman.” In het gesprek zagen we een Gene die duidelijk openstaat voor experiment en uitdaging. “Durf te exploreren en blijf alsjeblieft niet bij de kerktoren hangen”, geeft hij dan ook als raad mee aan jonge mensen. Zelf is Bervoets een wereldreiziger die geenszins bij de kerktoren bleef hangen. In zijn twintigerjaren trok hij naar de Nederlandse Antillen, waar hij ontwikkelingswerk deed en met verschillende culturen in aanraking kwam. “Het was een bijzonder verrijkende periode”, zegt hij. “Ik leerde er op eigen benen te staan en kwam tot het besef dat Antwerpen misschien toch niet het centrum van de wereld is. Hierna voelde ik veel minder de nood om in de periferie van mijn vertrouwde omgeving te blijven hangen. Vandaag kan ik me eigenlijk overal thuis voelen.”

Bervoets benadrukt voor zijn acteerwerk het belang van verbeelding en participatie, elementen die hij ook in de schilderkunst terugvindt. “Net als schilderijen bieden scripts inspiratie waarmee je nadien zelf aan de slag kunt gaan.” In ‘WIL’, een recente film over de collaboratie in de Tweede Wereldoorlog geregisseerd door Tim Mielants, zocht Bervoets naar manieren waarmee hij letterlijk het beest in zichzelf naar boven kon halen. Bervoets kijkt met veel precisie naar het werk van zichzelf en anderen: “Om  een positieve waarde te kunnen toevoegen, is het belangrijk om de verwachtingen van de ander te kennen. Het is een collectief proces, maar alles moet kloppen – van het maakproces van een film tot het drinken van een kopje koffie. Die ingesteldheid achtervolgt me soms, maar vormt vooral een uitstekende drijfveer.”

In het gesprek deelde hij ook even zijn uitgesproken visie op vrijheid: “Ik voel een grote drang naar vrijheid. Dat gaat over de vrijheid om te gaan en te staan waar we willen,  maar evengoed over de vrijheid om eigen keuzes en fouten te maken.” Dat het maken van de juiste keuze belangrijk is, heeft Bervoets aan den lijve ondervonden. De keuze om zelfstandig aan de slag te gaan, leverde hem ooit een rol op in  ‘Spoorloos’, die later voor een Oscar genomineerd werd. “Keuzes leggen vaak ook een zekere beperking op, maar uiteindelijk is het goed om voor die vrijheid te kiezen”, vult Bervoets aan. Dat het motto van Filmfestival Oostende dit jaar “Come as you are” luidt, hoeft dus niet te verbazen. In alle drukte en hectiek heeft Bervoets ook nood aan contemplatie. Zo houdt hij sinds 2016 – kort na de aanslagen in Brussel – een dagboek bij waar hij (bijna) dagelijks in schrijft. Maar stilzitten doet Bervoets in geen geval: intussen werkt hij samen met vrouw Tine en twee andere schrijvers een nieuw scenario uit.

Tot slot maakte Bervoets zijn publiek warm voor ‘Assisen: De insulinemoord’, een reeks die gisterenavond op het Filmfestival van Oostende in première ging in het bijzijn van de cast. In de film wordt de 18-jarige Luna dood aangetroffen in de stal van haar lievelingspaard. Grootvader Dirk (vertolkt door Bervoets) maakt zich meteen verdacht wanneer hij de moord op zijn depressieve kleindochter bekent. Naar eigen zeggen zou hij Luna hebben gedood om haar uit haar lijden te verlossen, maar dat motief wordt door de familie van Luna in vraag gesteld.

‘Assisen: De insulinemoord’ is het tweede seizoen van de Play4-reeks waarin de kijker op interactieve wijze mee beslist over het lot van de beklaagde.

Vrijdag 2 februari vindt de derde en laatste High Tea Talk plaats in het bijzijn van Steven Degryse - ook wel bekend als Lectrr - en Britt Valkenborghs.