Een gruwelijk grappig gesprek met Lectrr en de cast van Trizombie

Van den Bergh en Palmaerts spelen Maria en Luka in de serie, wiens leven bruut verstoord wordt op het moment dat er een zombieplaag uitbreekt. Lectrr bedacht voor de reeks het unieke uitgangspunt dat de enige groep in de samenleving die niet in zombies verandert, bestaat uit mensen met het syndroom van Down - waaronder ook Luka en Maria.

De twee acteurs begonnen bij Theater Stap, een gezelschap dat bestaat uit artiesten met een beperking, maar zijn ook geen onbekenden meer in de Vlaamse film- en televisiewereld. Zo maakte Palmaerts zijn debuut op het witte doek in Gust van den Berghes ‘En waar de sterre bleef stille staan’ (2010) en had Van den Bergh ook al een kleine rol in ‘Het smelt’ van Veerle Baetens. De overstap kon tellen op vlak van genre, maar Palmaerts had weinig moeite met het horroraspect. Voor Lectrr zelf was het een uitdaging, aangezien hij nieuw was in het horrorgenre. “Iets spannends maken en iets grappigs maken, zijn twee heel verschillende dingen. Gelukkig kon ik voor het horroraspect ook leunen op mijn coscenarist Lars Damoiseaux, want dat is meer zijn ding. Voor mij is het niet nodig dat er op elk moment darmen worden uitgerukt. En toevallig was er tijdens de productie ook een darmenschaarste.”

Het aanvankelijke idee voor de serie ontstond vrij spontaan, vertelt Lectrr. “Ik stond op een barbecue iemand anders zijn vlees te roosteren, ondanks dat ik zelf vegetariër ben. Dus dat was op zich al vrij griezelig. Daar schoot me opeens het woord trisomie te binnen, wat ik door de context verbond aan het woord zombie. Die woordspeling noteerde ik en vervolgens begon het idee achter ‘Trizombie’ te fermenteren, want er was in dit geval tien jaar nodig voordat het zijn uiteindelijke vorm aannam. Twee jaar geleden heb ik aangeklopt bij A-Team, het productiehuis van ‘Trizombie’. Dat was vooral om er eens over te praten met iemand die er verstand van heeft. Een idee wordt pas echt als je het met anderen deelt. Ze zijn als virussen: op het moment dat je het in iemands hoofd krijgt, gaat het er niet meer uit."

Voor het eerst aan een tv-scenario werken, bracht ook de nodige uitdagingen met zich mee. “Als je aan een stripscenario werkt, kan je tegen de tekenaar zeggen dat je twintig helikopters wil, maar een filmproducent lacht je daar gewoon mee uit. Zo’n zaken moeten veel realistischer. Massascenes met zombies waren jammer genoeg ook niet haalbaar. Al zijn die in België wel vrij makkelijk te vinden”, smaalt Lectrr, “gewoon naar een willekeurig NMBS-station gaan in de ochtendspits en je kan een camionette volladen.”

Over het antwoord op de vraag naar zijn favoriete moment tijdens het maken van de serie, hoeft Lectrr niet lang na te denken. “Er is een producent tijdens de shoot omvergereden door een auto, dat was wel een favoriet moment. Maar het was vooral geweldig om het team aan het werk te zien. Ik werd constant verrast door alle dingen die zij nog bedachten, zoals een bosmaaier waar dan een lichaam werd ingestopt. Ik vond het bijna spijtig dat ik dat zelf niet had verzonnen. Op die manier zijn het allemaal lievelingsscenes geworden.”