Een unieke film over, op en met de Noordzee

Vanwaar komt jullie liefde voor de Noordzee?

Frederik: Ikzelf ben geboren en getogen in Oostende. Ik kan me geen leven zonder de zee voorstellen.

Wim: Wat ik zo fascinerend vind, is dat de zee onze allerlaatste wildernis is. Ze straalt een enorme aantrekkingskracht uit op mij, en ik ben zeker niet alleen. Haar wispelturigheid, haar kleurenpalet, haar geheimen…. De Noordzee boezemt me tegelijk angst en ontzag in. Net daardoor blijf ik verliefd.

In welke context is het absurde idee ontstaan om klassieke muziek te gaan spelen op een platform en zandbank op zee?

Frederik: Nog absurder lijkt ons: waarom heeft Neil Armstrong géén muziek gespeeld op de maan? (lacht)

Wim: Eigenlijk zochten we vooral een manier om een ode brengen aan de zee en alles wat daar leeft. Dat heeft zich in dit geval geuit in een uniek artistiek onderzoek, een haast onmogelijke opdracht die we onszelf hebben opgelegd. 

Frederik: En is die absurditeit niet eigen aan de mens? Zoals een orkest dat blijft spelen terwijl het schip zinkt? Daarin zit net de schoonheid. 

Is dat hoe we ‘Like They Walk on the Moon’ moeten bekijken? Als een artistieke performance? Of is het toch eerder een documentaire? 

Wim: Eigenlijk is ‘Like They Walk On the Moon’ een auteursfilm, een volstrekt uniek en poëtisch portret. Niet alleen van de Noordzee trouwens, maar indirect ook van de makers. 

Frederik: We willen de kijker uitnodigen om de zee even te zien door onze ogen. In dit geval is dat als bron van niet-functioneel genot. Ons vermogen om dat te doen, maakt ons heel menselijk. We hebben geprobeerd om in de film de schoonheid te vatten, maar wel geheel op onze eigen manier. 

Wim: Het publiek mag zich dus echt verwachten aan iets totaal onverwachts. 

Aan schoonheid geen tekort, zeker niet in de muziek. Jullie kozen het ‘Poco Adagio’ uit symfonie nr. 3 van Camille Saint-Saëns als soundtrack. 

Wim: De langzame beweging van het nummer is voor mij een van de mooiste muzikale tempi. De invallende strijkers doen me dan weer denken aan de getijden van de zee. Ze zijn als eb en vloed.

Jullie zochten een orkest en vonden een gedroomde partner bij het Brussels Philharmonic. 

Wim: Die samenwerking was van een nooit geziene professionaliteit. We hoefden nauwelijks iemand te overtuigen om deel te nemen aan dit project. De ontplooiing van deze complexe, haast militaire operatie werd mogelijk gemaakt door het enthousiasme van de muzikanten en de vele partners die onze film met hart en ziel ondersteunden.

Frederik: Logistiek was het inderdaad een uitdaging. Dat zal je in de film trouwens ook kunnen zien. Als puntje bij paaltje komt heeft de zee altijd het laatste woord, en daar moesten wij ons nederig naar schikken. Gelukkig waren de zeegoden ons goed gezind en zijn er geen instrumenten in het water gevallen. 

‘Like They Walk on the Moon’ gaat in première op 1 februari in Oostende, parel aan de Noordzee. 

Wim: We konden ons geen mooiere plek wensen om de film los te laten op de wereld dan FFO. Wie kan zeggen dat haar hoofdrolspeelster bijna tot tegen de cinemazaal klotst?