Spilling the tea met Lukas Dhont

Het gesprek werd ingezet met de vraag welke film bij Dhont een bijzondere herinnering oproept. ‘Mary Poppins’ bleek dé film bij uitstek die zowel Lukas als Michiel Dhont – Lukas’ broer en tevens filmproducent –  na aan het hart ligt. De magie van de film neemt de kijker op sleeptouw naar een ander universum. Precies die kracht – de vleeswording van woord en beeld – intrigeerde Dhont reeds op jonge leeftijd. Hij speelde de film dan ook meer dan eens thuis na met zijn broer. Dat Dhont later naar de filmschool zou trekken, leek dus al vroeg vast te staan. De afspraak met zijn vader was echter duidelijk: “Eerst behaal je een ASO-diploma. Mocht je daarna nog steeds overtuigd zijn van de keuze voor film, mag je naar de filmschool.”

Het ouderlijke nest blijkt op meerdere vlakken een invloed gehad te hebben op Dhonts carrière als filmmaker. Het ondernemende karakter heeft Dhont met de paplepel langs vaderszijde meegekregen. De creatieve geest heeft hij dan weer voornamelijk aan zijn moeder te danken, die als lerares aan kunsthumaniora Sint-Lucas mode doceert. Film is voor Dhont niet alleen de uiting van een intrinsieke drang naar creativiteit, maar ook een compensatie voor wat iemand kan missen. Film reikt altijd verder dan één persoon en is een mooie manier om de ander te ontmoeten: “Ik denk dat ik altijd gezocht heb naar iets dat groter is dan ikzelf – iets dat mezelf overstijgt”, zegt Dhont. ‘Les parapluies de Cherbourg’, een film van Jacques Demy, haalt hij als inspiratie hiervoor aan: “De film is niet alleen een uitdrukking van de typische kleur, choreografie en sfeer van de Franse cinema, maar durft op contrastieve wijze ook afstand te nemen van idealisering.”

Dhont blikt terug op een middelbare schooltijd waarin hij zich met een zekere afstand tegenover zichzelf en zijn leeftijdsgenoten bewoog. Pas in de filmschool vond Dhont de connectie met zichzelf en anderen terug. Film bleek hier een uitstekend medium voor, omdat het ons toelaat met de blik van een ander naar de wereld te kijken en zo tot openhartige gesprekken te komen. De aandacht voor de ander is een motief dat in Dhonts films herhaaldelijk naar voren komt: “Wanneer een film een zo precies mogelijke uitdrukking van een gevoel wordt, kom je de ander makkelijker tegemoet.” Het belang van authentieke gevoelens lijkt intussen aan de basis te liggen van Dhonts eigenheid, iets waar naar eigen zeggen hard op werd gehamerd in de filmschool: “Het vinden van een eigen stem was voor de filmschool zeer belangrijk. Eigenheid is iets wat ik ook in anderen bewonder.” Na het immense succes met ‘Girl’ leek Dhont nochtans even te lijden onder wat hij zelf het tweedefilmsyndroom noemt. De angst voor teleurstelling en de drang om aan de hoge verwachtingen te voldoen, waren duidelijk aanwezig. Gelukkig wordt hij omringd door een sterk team dat hem blijvend vertrouwen  geeft. De band tussen Lukas en Michiel Dhont is ijzersterk. Als producent van ‘Close’ was Michiel nauw betrokken bij het maakproces. Dhont verwijst in het gesprek ook regelmatig naar Angelo Tijssens. “Wanneer kleine tegenslagen de kop opsteken, kunnen mensen als Michiel of Angelo goed inschatten welke scènes geschrapt kunnen worden. Acteurs zijn ziek, de zon schijnt niet… Maar dan is er Michiel die steeds de juiste keuze maakt. Mijn vertrouwen in hem is alleen maar gegroeid”, klinkt het.

Dhont haalt ook even zijn drang naar controle aan, die hij stilaan leert los te laten. Het gaat hier voornamelijk over hoe hij gepercipieerd wordt. Dhont ziet intussen vooral schoonheid in loslaten en maakt de vergelijking met zand: “Als je een hand gevuld met fijn zand dichtknijpt, glipt het door je vingers. Houd je je hand open, blijft het liggen.” Wanneer Britt Valkenborghs vraagt hoe Dhont met kritiek omgaat, is het antwoord ook duidelijk: “Vandaag gaat kritiek vaak gepaard met de drang om iemand – bijna gewelddadig –  neer te halen. Dat is jammer. Kritiek die constructief geformuleerd wordt, is iets wat me voortdrijft. In dat opzicht is kritiek een motivator om het beter te doen.”

Hierna werd het gesprek volledig toegespitst op ‘Quitter la nuit’, de verwerking van Delphine Girards kortfilm ‘Une soeur’. In de film wordt de noodcentrale ’s nachts opgeschrikt door een oproep van Aly. Met de hulp van Anna, die op de noodcentrale werkzaam is, kan Dary gearresteerd worden en wordt Aly in veiligheid gebracht. Het voorval betekent het begin van een hele reeks gebeurtenissen, waarbij Anna de confrontatie met Dary aangaat, terwijl Dary een eigen waarheid construeert. ‘Quitter la nuit’ heeft niet alleen aandacht voor verschillende perspectieven, maar biedt ook een kijk op de werking van justitie, en meer specifiek op de omgang met klachten over grensoverschrijdend gedrag.

Intussen werkt Lukas Dhont hard aan een derde film, met een ietwat atypische setting van de Eerste Wereldoorlog. Dhont en zijn team werden hiervoor geïnspireerd door een zwart-witfotoboek dat hen emotioneel raakte. Te midden van de gewelddadige taferelen zochten oorlogsstrijders troost en afleiding in kunst en theater. Met de huidige actualiteit in gedachten – denk maar aan de oorlog in Gaza – is het een thematiek van alle tijden. Woensdag 31 januari vindt de volgende High Tea Talk plaats in het gezelschap van Britt Valkenborghs en Master Gene Bervoets.