Interview met Master Matteo Simoni over carrière en thema 'vader en zoon'

21.01.2018

Dit voorjaar was hij met 'Patser' al de meester van de Vlaamse box office, nu mag Matteo Simoni zich ook officieel Master van Filmfestival Oostende noemen – de jongste ooit dan nog. Zijn bekendheid verwierf Simoni vooral op tv, maar zijn hart ligt bij cinema. Een gesprek over (groot)vaders en zonen, Italiaanse films en de lichtheid van het bestaan.

Matteo Simoni

Mijn stiekeme droom? Vaker in films meespelen.

Moest je lang nadenken toen men je vroeg om dit jaar Master te worden?

Helemaal niet! Enkele jaren geleden had festivaldirecteur Peter Craeymeersch al eens gepolst of ik interesse had, maar toen vond ik mezelf nog iets te jong. Intussen ben ik dertig geworden, en dat voelt toch anders. Daarom heb ik deze keer wel meteen ja gezegd. Ik ben blijkbaar de jongste Master ooit, een hele eer! Want het betekent ook dat het festival ondanks mijn leeftijd toch vertrouwen heeft in mijn filmsmaak: ik heb een Masterselectie mogen samenstellen van films die voor mij heel belangrijk zijn.

Daar zitten heel wat grote klassiekers tussen. Misschien wel verrassend voor het grote publiek, dat jou vooral kent uit lichtvoetige series als 'Safety First' en 'Callboys'?

Inderdaad. Daarom vind ik dit ook zo’n mooie kans om mijn smaak uit te dragen. Mensen verbinden mij vaak met comedy, en dat is uiteraard een groot deel van wat ik doe, maar ik wil ook graag andere rollen spelen en creëren. Bovendien geeft dit Masterschap me ook de kans om mijn liefde voor cinema in de verf te zetten. Want stiekem is het mijn grote droom om vooral in films te kunnen acteren.

Waarom?

De opnames van een tv-serie duren al snel 8 maanden. Ik merk vaak dat het niet evident is om zo lang je concentratie te behouden. Van zodra ik precies heb uitgedokterd hoe ik een rol moet spelen, verlies ik mijn interesse een beetje, en word ik te zelfzeker. Doe mij dan maar de intensiteit van een filmset: dat is een trip van twee maanden, en dan gedaan. Een beetje zoals in het theater. Ik denk ook dat tv op de duur nadelig kan zijn voor je houdbaarheidsdatum als acteur. Want als je iedere week in elke Vlaamse huiskamer te zien bent, krijgt het publiek snel genoeg van je. Daar wil ik mee oppassen. Ik wil graag de mogelijkheid hebben om desnoods tot mijn tachtigste te blijven acteren. Maar begrijp me niet verkeerd: ik zeg tv geen vaarwel, ik ga zeker nog series blijven doen.

De rode draad doorheen je Masterselectie is 'vader en zoon'. Waarom dat thema? 

Omdat het mij ook in het echte leven heel erg bezig houdt. De onvoorwaardelijke liefde tussen een zoon en een (groot)vader, maar ook het generatieconflict: dezelfde genen hebben, en toch heel anders in het leven staan. Ik denk daar veel over na. Mijn vader en mijn grootvader hebben een enorme impact op mij gehad. Mijn fantasie, de goocheltrucs die ik op café doe: dat komt allemaal van hen. Net als mijn koppige en soms norse kantje. En mijn luide manier van communiceren. (lacht)

De onvoorwaardelijke liefde tussen een zoon en een (groot)vader, maar ook het generatieconflict: dezelfde genen hebben, en toch heel anders in het leven staan. Ik denk daar veel over na. Mijn vader en mijn grootvader hebben een enorme impact op mij gehad. Mijn fantasie, de goocheltrucs die ik op café doe: dat komt allemaal van hen. Net als mijn koppige en soms norse kantje. En mijn luide manier van communiceren. (lacht)

Typisch Italiaans, zo wil het cliché. Er zitten ook opvallend veel Italiaanse films in je selectie.

Ja, al voel ik me eigenlijk helemaal niet zo Italiaans. Mijn opa langs vaderskant was Italiaan, maar de familie van mijn moeder komt uit Lier. Ik heb me eigenlijk altijd gewoon Vlaming gevoeld. Maar dan kwam 'Marina' op mijn pad, en heb ik mijn roots herontdekt. Door me onder te dompelen in het leven van Rocco Granata heb ik geleerd hoeveel Italiaan er nog in mij zat – en dat was meer dan ik dacht. Als voorbereiding heb ik toen de taal geleerd, en ook heel veel Italiaanse cinema bekeken. Heerlijk was dat. Zonder 'Marina' zou mijn Masterselectie er nu dus helemaal anders uitgezien hebben.

Wat is jouw definitie van een goede film?

Ik hou ervan als comedy, romantiek en drama samenvallen. Want zo is het in het echte leven ook. Het zit vol ellende, maar in die ellende zit bijna altijd ook humor. Ik heb mezelf er al vaak op betrapt dat ik op een begrafenis zat te lachen om de hele situatie. Die lichtheid van het bestaan inspireert me enorm, en ik zoek ze dan ook op in de films die ik bekijk.

Gerelateerd